أَقْرَبِینَ

فراموشی

همه ی ما انسانها خیلی از مواقع از فراموشی رنج می بریم.و همه ی ما دوست داشتیم که حافظه ای فراموش ناشدنی داشتیم..اما براستی حکمت وجود فراموشی در ما انسانها چیست؟؟

امام صادق (ع) درباره ی حکمت نعمت فراموشی و حافظه به شاگردشان مفضّل میفرمایند:

بنگر که چگونه تنها یکی از این ویژگی های باطنی اینگونه مهم است [ که اگر وجود نداشته باشد این همه نارسایی در کار انسان پدید می آید؟با اینکه نعمت حافظه تنها یکی از آن همه نعمت است].

بدان که نعمت فراموشی بسیار بزرگتر از نعمت حافظه و یادآوری است.اگر [نعمت] فراموشی نبود، هیچکس مصیبت و سختی خودرا فراموش نمیکرد.حسرتش پایان نمیافت.کینه اش تمام نمیگشت.با یاد داشتن [و عدم فراموشی] آفات دنیا، هیچگاه از آن بهره نمیجست ،به فراموشی و غفلت سلطان[ و حاکمی که دشمن اوست] و رهایی از حسد رشک بران امیدی نداشت.

آیا نمیبینی که چگونه دو نیروی حافظه و فراموشی که ضد یکدیگرند ، هرکدام برای مصلحتی خاص درنهاد آدمی نهفته شده است؟

حال که چنین است و این دو نعمتِ[ خدای جلّ و علا] که ضد یکدیگرند به سود انسان کار میکنند و هرکدام برای آدمی ضروری است، چرا باید برخی[ از مردم نادان و مشرک] در این اشیاءِ متضاد به دو خالق و آفرینشگر متضاد معتقد شوند؟